Abstract

Chemiedidactiek onderzoekt scheikunde-onderwijs en stelt daarbij de vakinhoud centraal. Hoe moet, in onderwijssituaties, dat wat chemici weten en kunnen gestruktureerd worden zodat ook studenten tot bruikbare kennis en inzichten komen? Het gaat dus om de relaties tussen onderwijzen en leren: wat is het precies in wat de docent zegt of wat het tekstboek schrijft, dat er toe leidt dat studenten chemie gaan begrijpen? Is het mogelijk om een chemiedidactische theorie te ontwikkelen dat dit proces zelf begrijpelijk maakt?